Vraag een AZ-supporter wat hij op 5 mei 2005 na AZ-Sporting deed en hij kan je het precies vertellen. De gevoeligste nederlaag uit de geschiedenis van AZ, nóg treuriger dan het missen van de landstitel op Woudestein, heeft een litteken achtergelaten. Bijna 7 jaar later is het litteken voor de buitenwereld onzichtbaar maar voor de AZ-fan nog steeds gevoelig.

Het begon zo mooi. Op de 50e bevrijdingsdag kon AZ de UEFA Cup-finale bereiken, de tweede in de geschiedenis van de club. In de heenwedstrijd zag coach Adriaanse AZ met 2-1 het veld verlaten. Dankzij de goal van Danny Landzaat stond de deur naar de finale nog steeds open. Een eindstand van 1-0 of 3-1 zou genoeg zijn.

In de Alkmaarder Hout, op rij 4 van de Westzijdetribune om precies te zijn, zie ik op 5 mei beide standen een keer voorbij komen. Bij de 3-1 door Jaliens is het feest in De Hout. Een paar meter voor me op het asfalt tussen tribune en veld zie ik mannen kleine jongens worden. Ik wil erbij zijn, verlaat mijn kuipstoeltje en sprint de trap af naar beneden. Een halve meter voor het kruishoge hek struikel ik. Mijn rechterknie, mijn goede rechterknie, vangt de klap op. Terwijl ik op mijn linkerbeen meehinkel met de deinende mannenmassa, bijt ik met mijn kaken de pijn weg.

Elf minuten later beleef ik twee soorten pijn: de geestelijke pijn van de uitschakeling van AZ en de voortdurende pijn aan mijn gebotste knie. Even daarvoor, in de allerlaatste minuut van de wedstrijd, heeft rechtsback Miguel Garcia Sporting Lissabon naar een finale-in-eigen-stadion gekopt. Terwijl de Portugezen hun feestje vieren, zie ik her-en-der AZ-spelers op het natte gras liggen. Het tafereel heeft veel weg van een bomaanslag. Henk Timmer is in shock en tuurt emotieloos voor zich uit.

Bijna 7 jaar later is mijn goede knie weer goed en wacht AZ opnieuw een zware Europese wedstrijd op het Iberische schiereiland. Zou het niet heilzaam zijn als de enige 050505-ooggetuige binnen de technische staf deze week het drama nog één keer duidt. Niet zo zeer voor de huidige selectie maar voor de fans. Met ‘het scheelde maar een haartje’ kan Martin Haar de zwarte bevrijdingsdag terugbrengen tot de juiste proporties. Humor heelt wonden beter dan tijd, is mijn filosofie.