Kerstkiespijn

Pijn is een verplicht vak aan de Universiteit van het leven. Wanneer het volgende tentamen plaatsvindt weet je nooit van te voren.Mijn laatste tentamen viel in de feestdagen.Veel pijnpunten stonden er tot nu toe niet op mijn lijst. Een tweedaagse spitaanval op mijn 46e, een afgescheurde knieband op mijn 31e en een gedraaid klokkenspel op mijn 16e, verder kwam ik niet. Op Kerstavond ging mijn tentamen over de ontstoken kies.

Dat de Egyptische weekendtandarts een ingreep niet aandurfde begreep ik heel goed. Zijn onderzoek van de 3 verdachte kiezen, met een metalen hamertje op een kies tikken als een lepel op een gekookt ei, had de dag na nieuwjaarsdag geen eenduidige diagnose opgeleverd. Op goed geluk boren met een kans van 1 op 3 leek me evenmin een goed idee. Nog een weekje wachten op mijn eigen tandarts, er zat niets anders op.

De dag na het hamertje-tik-op-kies was de pijn niet te harden. De kleinste kies, vooraan-linksonder, was de boosdoener. De week rond de kerst was hij nog als een irritante buurman wiens muziek zachtjes door mijn woonkamermuur lekte. Nu was hij getransformeerd in een buurvrouw die op onverwachte tijden door mijn brievenbus stond te schreeuwen en tegelijkertijd op de deurbel drukte. Alleen met 2 paracetemols kon ik haar een paar uur de mond snoeren.

In zo’n pijn-timeout bezocht ik de plaatselijke bib. Daar zag ik op de cover van een magazine een bekend gezicht. Het bleek van dokter Malessy, de neurochirurg die mijn jongste dochter ruim 10 jaar geleden succesvol had geopereerd. Een operatie waarbij hij een zenuwbeschadiging in haar nek had hersteld. Na afloop had hij ons gewaarschuwd voor de zenuwpijn die ze zou gaan voelen. Helaas kreeg hij gelijk.

dokter-malessyMijn dochter kan zich niets meer herinneren van de operatie en de dagen erna. Ze heeft gelukkig geen herinneringen aan de pijn die haar twee complete nachten wakker hield. Nachten waarin mijn vrouw en ik om de beurt door donkere en verlaten ziekenhuisgangen dwaalden. Met een ontroostbaar meisje op onze schouder. Toeschouwer zijn bij het zwaarste pijntentamen van je dochter, dat doet pas pijn.

Terugdenkend aan die ziekenhuisnachten voelde de naderende ingreep als een klein evenement, een mondelinge overhoring. Na twee weken kiespijn was ik bovendien hard toe aan een pijnvrije periode. ‘We gaan een wortelkanaalbehandeling starten’, hoorde ik mijn tandarts zeggen. Met mijn voeten in de lucht en mijn dopjes in, zong Gregory Porter ‘wanna be free, gotta be free’ in mijn oor. Boor maar raak tandarts.

3 gedachten over “Kerstkiespijn

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *