Je moet de blues hebben meegemaakt om de blues te kunnen spelen. Whitney Houston (48) maakte de blues mee, maar een bluesplaat is er nooit gekomen.

Twee jaar geleden leek mijn wens in vervulling te gaan. Whitney Houston praatte bij Oprah Winfrey gedreven over een nieuw album. Na dit fragment fantaseerde ik dat ze haar slopende jaren met Bobby Brown in een Moleskineschriftje had gevangen. Met zinnen zo raak als Bobby’s klappen. Rick Rubin, producer van het late werk van Johnny Cash, was gestrikt om haar liedjes naakt en puur vast te leggen.

I look to you uit 2009 kon mijn hooggespannen verwachtingen helaas niet waarmaken. Whitney bewandelde niet het pad van Marvin Gaye, Bob Dylan en Joni Mitchell. Muzikanten die hun huwelijksleed hadden getransformeerd tot troostrijke muziek met een decennialange houdbaarheidstermijn.

Inclusief ‘I look to you’ bestaat Whitney’s nalatenschap uit 6 studioalbums en 1 soundtrack. Het merendeel klinkt blikkerig en overgeproduceerd. Alleen haar debuut uit 1985, met de oranje hoes, blijft redelijk overeind.

In mijn bescheiden vinylcollectie stak de oranje albumhoes opvallend af tegen de witte van UB40 (Live), de blauwe van Dire Straits (Private investigations), de zwarte van Michael Jackson (Thriller) en de rode van U2 (The unforgettable fire). Whitney’s hoes trok om een andere reden de aandacht: de badpakfoto op de achterkant.

Dat ze kon zingen wist ik van Ferry Maat, als radio-dj van The Soul Show in de jaren ’80 de Piet de Visser van de R&B. Dat ze oneindig lange benen bezat, zag ik voor het eerst op die hoesfoto. Daarop tuurt ze in een Baywatch-achtige pose naar een punt in de verte. Een kwart eeuw later is de scherp observerende Whitney ver weg als ze in haar eigen badwater verdrinkt.