‘Wat valt je op aan deze elftalfoto?’ Erik knikt naar de opengeslagen gekleurde krant. Terwijl mijn ogen langs drie rijen voetbalgezichten en rode shirtjes scannen noem ik de twee dingen die me opvallen: ‘Richard van der Meer heeft een groot hoofd en een veelstelange nek en Kees Kist heeft helemáál geen nek.’

‘Kijk nou eens goed, wie staat er achter Theo Vonk?’ Met zijn hoofd schuddend legt hij zijn wijsvinger op de gekruiste armen van een man in een trainingspak. ‘Ook een groot hoofd en een grote bek maar bij hem is het echt.’ Nu zie ik het ook. Het is Jur Pilon. De man die onze trainingsuitstapjes tijdens tussenuren regelmatig verziekt, de man die contact met de AZ-spelers verbiedt, de man die te beroerd is om zelf de missers van Kees Kist uit de sloot te vissen, heeft het tot de elftalfoto geschopt. Onrecht met 3 strepen.

Een dag later vraag ik aan Erik of de elftalposter al aan zijn muur hangt. Een vermomde controlevraag is het: we hadden met ons spuug gezworen dat we Jur Pilon van onze slaapkamermuur zouden weren. Op het gezicht van mijn boycotpartner verschijnt een vileine glimlach: ‘De poster hangt, maar Jur Pilon ligt in mijn prullenbak.’ Later die middag heeft reservekeeper Hans de Koning ook aan mijn muur een gat in zijn linkerelleboog.