Supporter zijn van een club, het heeft veel weg van een huwelijksverbintenis. Niet alleen de lusten maar ook de lasten. In goede en slechte tijden, dat werk. Voor mij is het niet weggelegd. In de 8 jaar (…) dat AZ in de eerste divisie huisde, meed ik de Alkmaarder Hout als de woning van een kennis die zijn vriendin mishandelt.

Ik herinner me één treurig moment waarop AZ wél op mijn steun kon rekenen. Het was op een zondagmiddag in 2007. De dag voor Koninginnedag. In de parkeergarage van luchthaven Schiphol wachtte ik op 2 bevriende stellen en hun vuile was. Het kwam goed uit dat het vliegtuig een flinke vertraging had.

Als een Pavlov-hondje luisterde ik die zondag vanuit mijn geparkeerde auto naar Langs de Lijn. Bij het horen van de stem van verslaggever Bas Tiggeler gingen mijn ogen dicht. Tiggeler deed vanaf Woudestein verslag van Excelsior-AZ. Onder leiding van Louis van Gaal kon AZ die middag kampioen van Nederland worden. Een week eerder had het PSV van Ronald Koeman in Utrecht 2 dure punten laten liggen, AZ reed sindsdien op kop met PSV en Ajax in zijn wiel.

Het liep allemaal anders. Dat AZ-keeper Boy Waterman in de 10e minuut een rode kaart zou krijgen, stond niet in mijn draaiboek. En dat AZ op 2-2 vergat te scoren en zelfs nog een tegengoal incasseerde, daar had ik helemaal niet op gerekend. Tiggelers woorden ‘AZ doet niet meer mee’, waren het teken om de radio uit te zetten en mijn auto te verlaten. Het vliegtuig was inmiddels geland en het was tijd om mijn vrienden op te pikken.

Op de loopband merkte ik dat mensen naar me keken. In de aankomsthal hetzelfde liedje. Alsof ik een versgescheiden BN’er was, draaiden vaders en moeders hun hoofden. Er werd gewezen, gefluisterd en gelachen. Opeens wist ik waarom. Mijn hagelnieuwe AZ-retroshirt. Het shirt maakte me supporter van een team dat de eindsprint op een lekke band verloor. Het shirt fungeerde als leedvermaakmagneet.

Op de terugweg naar Alkmaar geen verhalen over pittoreske stranden en enige restaurantjes. De pijnlijke seizoensontknoping vroeg om gepaste stilte en Langs de Lijn. In de auto maakten we kennis met de empathische kant van Louis van Gaal: ‘Ik ben 55 jaar, en heb al wat titels gehaald. Voor Scheringa en de spelers is het veel erger dan voor mij.’ Het huwelijk Van Gaal-Scheringa kon tegen een stootje.