Kristen Nygaard was niet alleen een fantastische speler maar ook nog eens een aardig mens. Dat zeggen oud-AZ’ers over de regisseur van het kampioensteam uit 1981. Natuurlijk staat Nygaard in het rijtje van beste spelers die het AZ-shirt hebben gedragen. Maar was hij écht zo aardig?

Na de training spelers om een voetbalshirt vragen. Ik was er geen held in. Na afwijzende antwoorden van Kees Kist en Hugo Hovenkamp verzamelde ik alleen nog voetbalansichtkaarten. Mijn vriend Erik schrok niet van een afwijzing, een eigenschap die hem later van pas kwam als verkoper van personenauto’s.

Op een middag had Erik beet. ‘Kom morgen om vier uur naar mijn huis’, hoorde ik de vers gedouchte Nygaard tegen hem zeggen. Dat de Deen zijn adres niet had genoemd, was voor ons geen probleem: het Wastora-krantje had een paar weken daarvoor keurig vermeld dat Nygaard op de Jan van Goyenstraat 96 woonde, op een doeltrapafstand van Peter Arntz.

Een dag later fietsten we na schooltijd naar het huis van de geniale linkspoot. Hij woonde zoals hij voetbalde, met veel overzicht: Nygaards thuis bevond zich op de 8e verdieping van een flat. Na een paar keer bellen, schalde een stem door de intercom. ‘Hallo?’, zei de stem. Met zijn mond tegen de gaatjes gedrukt, herinnerde Erik Nygaard aan zijn belofte. De Deen had maar 6 woorden nodig om ons humeur te bederven: ‘Ik geef mijn shirtjes nooit weg.’

Ruim 30 jaar later drink ik een kop koffie met een oud-teamgenoot van de Deen: Sem Wokke. Sem hoorde tussen ’73 en ’76 bij de AZ-selectie en maakte Nygaard van dichtbij mee. Hij noemt hem de ‘aardigste speler’ en vertelt me dat hij zijn zoon later naar de Deen heeft vernoemd. Het laatste is voor mij het definitieve bewijs dat Nygaard tóch een aardige vent was. Case closed.