‘I just finished a walk to the toilet in 60 minutes’, had ik kunnen twitteren. Dat was ongeveer de tijd die ik nodig had om van mijn bed naar het toilet in onze badkamer te gaan. Een traject van nog geen 7 meter schat ik. ‘Dan plas je toch in een fles’, adviseerde mijn nichtje terwijl ik als een aangespoelde potvis voor de badkamerdeur lag.
Het is allemaal de schuld van onze parasolvoet. Twee jaar geleden kocht ik dit artistiek verantwoorde exemplaar bij een lokale tuinzaak. Het ding weegt zeker 20 kilo. Na het ontbijt wilde ik de voet met de parasol er nog in een paar meter opschuiven. Dat had ik beter op de ARBO-manier (uit de knieën met rechte rug) kunnen doen maar dat is wijsheid achteraf.
Een paar uur na het parasolincident lag ik op de overloop. Met een volle blaas. Ik had heel even overwogen om in een emmer, melkpak of fles te plassen maar zag daar met het oog op mogelijk spatwerk toch maar vanaf. Tijgerend lukte het prima om mijn lichaam vanaf mijn bed richting badkamer te manoeuvreren. Ik faalde in de laatste fase van deze oefening: het opstaan om staand een plas te doen.
En dus stond ik mijn nicht en haar man liggend vanuit de gang te woord. ‘Stap maar even over oom Iwan heen’, zei Sophie tegen haar dochtertjes die onderweg waren naar de slaapkamer van hun grote achternicht.
Een half uur later, terwijl de drie gezonde volwassenen in onze tuin een droog Italiaans worstje met rosé-prosecco wegspoelden, dacht ik na over de zin van dit soort lichamelijke ongemakken. Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat mijn timing best ok was: we hadden onze vakantie achter de rug (…), er stond dit weekend geen tenniswedstrijd op het programma en het gebeurde in de achtertuin.
Met die conclusie verbeterde mijn gemoedstoestand. Met mijn hoofd op de vloer zag onze slaapkamer er netjes en geordend uit. Zelfs de grijnzende jongeman, die de slowmotionbeklimming van mijn bed aandachtig volgde, liet me koud. Time flies met acute rugpijn. Daar zou de Californische adonis van de Hollister-tas over een jaar of 30 vast nog wel achter komen.
Ik heb dit verhaal in gestrekte positie op mijn iPhone getypt.
De iPhone als alarmknop voor de thuiszieke. Beterschap!
Parasolvoet riep bij mij meteen het beeld op van een chronische voetvergroeiing. Sterkte Iwan!
Ongemak: Vreselijk!
Verhaal: Prachtig!
Ik zei het toch, donderdag op het terras: je schrijft geweldig.
Maar om jezelf nou eerst licht te verminken om het op papier nog eens extra te kunnen bewijzen gaat toch wat ver, als je het mij vraagt.
(krukken kun je gratis lenen meestal, scheelt een hoop getijger). Beterschap.