Voorbij de 50 gaat een man rare dingen doen: hij zet een tattoo, draagt een rode broek of droomt van een Harley Davidson. Een kleine groep 50’ers laat zich het haar van Paul Weller aanmeten. Tijdens een concert van de Modfather kreeg ik de kans deze midlevensmoeie levensvorm van dichtbij te bestuderen.

John William Weller is de 50-grens zelf al 4 jaar gepasseerd. Maar het heilige vuur brandt nog steeds. Weller is de Jari Litmanen van de pop: hij is creatief, een voorbeeld voor collega’s en een echte doorzetter. Weller speelt elk jaar wel een keer in Amsterdam, meestal in Paradiso. In december 2012 week hij af van deze gewoonte en stond hij in de Melkweg. Als kwieke 50-minner was ik er ook bij.

Weller heeft wel eens beter gespeeld. Ergens in het midden van het optreden vinden mijn oren het welletjes. Stekende trommelvliezen krijg ik van de beukende basedrums en gierende gitaren. Ik wurm mezelf naar een uithoek van de bar. Het is er druk. De situatie vraagt om opperste concentratie en veelvuldig oogcontact met het blonde barmeisje.

De wachttijd bedraagt al zeker 5 minuten als twee grijze Weller-look-a-likes zichzelf naar de beste plek aan de bar navigeren. De haarartiesten hebben alleen oog voor zichzelf, niet voor mij. ‘Ik ben aan de beurt hoor’, zegt Paul I. ‘Nee joh, ik sta hier veel langer’, antwoordt Paul II. In de volgende minuut hoor ik vileine zinnetjes heen en weer kaatsen als een rally tussen Zweedse baselinetennissers.

Het blonde barmeisje heeft me blijkbaar wél opgemerkt. Terwijl de grijze kemphanen hun gekibbel pauzeren en mij verbaasd aankijken, tapt ze de bestelling die ik in een V-teken heb doorgeseind. Wanneer ik met de twee plastic bekers tussen mijn vingers van de bar wegschuifel, kijk ik de pseudo-Paulen stoïcijns aan. ‘Thát’s entertainment heren’, had ik eigenlijk nog moeten zeggen.

Lees de recensie van het concert op roar e-zine en check mijn afspeellijst (Wonderful Weller) op Spotify.