Van de scharrel van je beste vriend moet je afblijven. Een regel zo helder als het zeewater rond Guadeloupe. Toch kan ik me één avond herinneren waarop ik de grenzen van deze regel aftastte. Het gebeurde in de zomer van 1986, op de dansvloer van discotheek De Treemter in het Friese dorpje Grouw. Cock Robin’s The Promise you made klonk luid in onze oren.

Carmens ogen waren espressoboontjesbruin als die van Anna Lacazio, de smachtende vrouwenstem op The promise you made. Ze volgden me toen ik met haar vriendin Linda op de dansvloer van De Treemter stond te dansen. Carmen had positief gereageerd op Eriks uitnodiging, twee dansplaten eerder. Hij had het wél aangedurfd om de twee meiden bij de bar aan te spreken. Onderweg van bar naar dansvloer meldde Erik dat ze, net als wij, zonder ouders op vakantie waren en dat ze een eigen kajuitboot in de haven hadden liggen.

Het gevoel dat Linda bij me opriep, herkende ik als het gevoel dat ik kreeg bij het in ontvangst nemen van een door mijn oma gebreide trui: doen of je het leuk vindt maar weten dat het nooit iets wordt. Terwijl ik Linda aanstaarde zag ik uit mijn ooghoek hoe Erik al dansend iets in Carmens oor fluisterde, met een straatlengte voorsprong de knapste van de twee.

Toen de Friese platenjockey de drietonige hum van Peter Kingsbery vol opendraaide, was het of hij tegelijkertijd een knop in mijn hoofd omzette. Tijdens de laatste ‘mmmm’ greep ik Carmens hand en trok haar zachtjes naar me toe. Ondertussen knipoogde ik naar Erik die richting Linda bewoog. Zo naast elkaar waren ze precies even lang, hij en Linda, een beter koppel.

Wij waren ook een goed koppel. Met onze lijven dicht tegen elkaar gleden we over de vloer van De Treemter. We playbackten ‘you’ll be there in my hour of need. You won’t turn me away’, en keken naar elkaar als giechelende kleuters. Na het tweede refrein gebeurde er iets waar ik niet op had gerekend. Een directe order uit het dierlijke deel van mijn brein gaf me opdracht om Carmen op haar mond te zoenen. Haar tong zei ja.

Erik vond het ‘echt geen probleem’ dat ik Linda voor Carmen had verruild. Dat vertelde hij me op de vroege ochtend na onze korte logeerpartij in de kajuitboot van Carmen en Linda. Tijdens de wandeling naar de camping evalueerden we de gebeurtenissen van die avond. Aan zijn kant van de kajuit was die nacht méér gebeurd dan aan mijn kant.

Om zijn woorden kracht bij te zetten wees hij naar een vlek op zijn sweater. Of liever gezegd: een vlek op mijn sweater. Ik had hem aan Erik uitgeleend toen hij het koud kreeg. Met de vlek in mijn favoriete sweater, die er in de wasmachine niet meer uitging, was de rekening vereffend. Voortaan kon ik verlost van enig schuldgevoel naar The promise you made luisteren. En mijmeren hoe mooi ze was.

Dit waargebeurde jeugdverhaal schreef ik voor ondergewaardeerdeliedjes.nl. Freek Janssens blog was voor mij de ideale plaats om dit verhaal eindelijk een keer op papier te zetten. Opgelucht las ik de reactie van Erik, de hoofdrolspeler in het verhaal op de conceptversie: ‘Goed gedaan Oof, het klopt helemaal’.