‘Een Abercrombieman had het wel gekund’, zei mijn dochter vanuit de geopende portier. Ik had haar net uitgelegd dat ik onze kapotte auto niet in mijn eentje de heuvelweg op kon duwen. Onze auto had 1000 kilometer lang gewaarschuwd dat er iets mis was. Nu was hij er klaar mee. Precies 1 kilometer voor de poort van camping Monti del Sole, onze eerste reisbestemming.

Een dag eerder zag ik in Milaan mijn eerste Abercrombieman. Voor het drukbezochte Milanese Abercrombiefiliaal ging hij met mijn twee dochters op de foto. Met een gezicht als de knappe neef van Michael Jackson, een ontbloot bovenlichaam en een strakke spijkerbroek boven blote voeten.

Abercrombie & Fitch heeft een magnetische aantrekkingskracht op mijn 14-jarige dochter en haar vriendinnen. Bij ons thuis heb ik bestellingen voor sweaters uit New York, Milaan en Parijs voorbij zien komen. Op de trap struikel ik over papieren Abercrombiedraagtassen.

Toen ik door het pas geopende Milanese filiaal van Abercrombie wandelde, snapte ik opeens waar de aantrekkingskracht vandaan komt. Het zijn de mannen. Met buikspieren gemaakt van dik scheepstouw staan ze op muurschilderingen, op tassen en in de schaars verlichte winkel. Ze hebben gezichten als jonge labradors en lijven als Jamaicaanse sprintkampioenen. Ik voelde me vooral heel erg oud.

Op de Olympische spelen zag ik ze ook, die jaloersmakende sixpacks. Tijden worden steeds korter, zo ook het textiel. Een Oosteuropese loopster droeg in de jaren ’90 een degelijk Adidas-hemd met een zoom tot onder de navel. In Londen zag ik navels, heel veel navels.

Met een bakje chips op mijn buik en de tv op Londen 2012 nam ik me voor om mijn buikspieren te gaan trainen. Elke ochtend 3 x 15 keer. Inclusief de zijkanten. Na de derde ochtend was ik mijn voornemen weer vergeten. Ik had er vrede mee. Het vet rond mijn buik heeft een hoge knuffelfactor. Net als bij een labrador.