Op gure herfstavonden dwalen mijn gedachten nog wel eens af naar het drassige trainingsveld uit mijn jeugd. De fietstocht naar dat veld ging langs een donkere en verlaten weg. De lichtmasten boven de bomen gaven me het teken dat ik binnen een paar minuten mijn jacht op de bal kon beginnen.
De tackle is de fundamentalistische variant van de sliding. Met enkels en schenen als doelwit. Door al het leed dat de tackle heeft aangericht, zijn mensen vergeten dat slidings ook een opbouwende kant hebben.
De sierlijke sliding is een uitstervende voetbalsoort. Dat vind ik jammer. Mijn hart juicht bij het zien van een verdediger die een dribbelende aanvaller achtervolgt, zijn sliding inzet en, met de bal aan de voet gekleefd, in één beweging weer opstaat en de aanvaller verslagen achterlaat. Hugo Hovenkamp beheerste deze techniek als geen ander.
Mijn slidingmentor speelde in oktober 1982 met AZ een Europees duel tegen Inter Milaan. In mijn herinnering gaat het halverwege de wedstrijd regenen. Ergens rond de middenstip heeft Hansi Müller de bal aan zijn voet. Hovenkamp richt zijn vizier op het Duitse mikpunt, neemt een aanloop en glijdt minstens 10 meter over het natte Alkmaarse gras voordat hij de bal bereikt. Tot zover gaat het filmpje in mijn hoofd. Ik baal dat ik niet weet of Hugo na deze onbesuisde glijpartij de benen van Müller heeft geraakt. Schuilt in elke sliding dan toch een gemene tackle?
Heb jij deze actie nog wel precies op je netvlies of, nog beter, op video? Ik zou het bijzonder waarderen als je op dit artikel reageert.
Hoi IW,
Weer een aanlokkelijk verhaal. Ik ben helemaal met je eens, – een pracht van een sliding is schitterend om te zien, en mooi uitgevoerd kreeg altijd de verdiende bewondering van het publiek.
Met de bal als doelwit zit er totaal geen gemeenheid bij. Dat geld natuurlijk voor elke confrontatie op het veld. Bijbedoelingen worden dus individueel bepaald door de speler zelf.
In Schotland, in mijn tijd tenminste, speelde wij heel vaak op gravel, – ‘black ash’, noemde wij het. Een sliding maken daarop was minder prettig, en wordt alleen in extreme nood situaties uitgevoerd. Desalniettemin stonden douchende spelers elke week deze zwarte troep uit hun dijen te schrobben. Eenmaal schoon, konden wij de hele avond van een sliding nagenieten, toen een plakkende broek pijp van de nattige wond losliet. Dat gebeurde elke keer dat wij opstonden en naar de WC moesten tijdens de verplichte ‘after match festivities’. Gouden tijden!
Hugo Hovenkamp ken ik niet, – voor mijn tijd, – hier in Holland bedoel ik, maar als ik het zo hoor hoort hij en zijn kunstjes erbij.
Groetjes, Stuart.
Mooi verhaal Stu! Dank. Nu ken ik de nadelen van ‘black ash’. Blij dat ik alleen natuurgrasslidings heb gemaakt. Hoewel…. Ik heb een mooi roze aandenken op mijn rechterheup. Dit aandenken kreeg ik na een tenniswedstrijd op kunstgras. Om bij de bal te kunnen komen kon ik niet anders dan Boris Becker-duik te maken. Helaas landde ik op mijn heup. Het plakverhaal dat je beschrijft herken ik, was idd geen pretje. Ben wel nieuwsgierig waar die ‘after match festivities’ in Schotland precies uit bestonden. Kon je dat nog een keer toelichten. Mijn dank is groot.
Hallo Oof,
Mij staat in die wedstrijd de snoeiharde tackle van Gijs Steinmann nog bij op een kleine braziliaanse spits. Zijn naam ben ik kwijt. Wellicht kunnen de analen van John Frederikstadt nog hulp bieden.
Dat gaan we uitzoeken Nie. Zal John even oppiepen deze week.