Voor mijn 15e verjaardag kreeg ik een zaalvoetbaltoernooi. Een verrassing was het niet want ik had mijn vader gevraagd om een keer geen speurtocht uit te zetten. Ik regelde 16 spelers en mijn vader een sporthal op een zaterdagmiddag in Egmond-Binnen. Om het aantal van 16 te halen stuurde ik uitnodigingen naar goede vrienden, teamgenoten, 2 klasgenoten uit 4F én mijn vriendin Alies.

Alies had nog geen partijtje overgeslagen. Ze was bij de eerste en ze zou mijn laatste ook meemaken. Onze moeders leerden elkaar kennen in een peuterspeelzaal te Groningen, ergens in ’71. Het klikte zo goed dat we vrijwel tegelijk naar Alkmaar verhuisden toen onze vaders hier een baan hadden gevonden.

Toen het die zaterdagmiddag in september begon te schemeren, was de finale gespeeld, de gouden schoen uitgereikt en de kleedkamer gevuld met nevel. De keeper van het onderaan geëindigde team opende de deur: ‘Kan ik me bij jullie omkleden, het is zo stil hiernaast?’ Ik maakte een kom-maar-hoor-knikje naar Alies.

Steef die met een opgevouwen handdoek zijn ongedouchte kruis bedekte, was niet gelukkig met de situatie. Op gewone dagen keek ik tegen Steef op: hij had een Kreitler, hoge Nikes en een lok. Nu had hij vuurrode wangen en een handdoek voor zijn kruis. Patrick, de andere klasgenoot uit 4f, zag het open doel en rondde behendig af: ‘Wat doe je nou moeilijk Steef? Ben je bang dat ze je pickupnaaldje ziet?’

Het volgende moment hoorde ik jongens als mannen lachen en zag ik Alies haar kleren ophangen aan het enige vrije haakje. Steef ging zonder iets te zeggen naar de douche en ging er pas uit toen mijn vader dat had gevraagd. Na het weekend bereikte het verhaal van Steefs pickupnaaldje ook de klaslokalen en kantine van Noord-Kennemerland. Zijn Kreitler, zijn Nikes en zijn lok wilde ik voor geen goud meer hebben.