Ik ga met mijn tijd mee als het over moderne technologie gaat. Als ik aanteken doe ik dat liever op mijn telefoon dan in een boekje, als ik een tekst schrijf check ik liever de website van het Groene boekje dan het echte Groene boekje en journalistieke hoogstandjes lees ik liever digitaal (van De Correspondent) dan in de krant (die ik alleen op zaterdag nog aanschaf). Het lag dan ook voor de hand dat ik deze zomer de overstap naar een e-vakantieboek op mijn androidtelefoon zou gaan maken.
Het e-book (zeker van telefoon) biedt veel extra’s: je kunt in het donker lezen, namen van vergeten personages opzoeken (handig bij dikke boeken), je kunt woorden vertalen, je hebt geen boekenlegger nodig en je krijgt er ook nog eens muziek bij. En muziek is toevallig ook een belangrijk onderdeel in de vakantiepil die ik deze vakantie dagelijks inneem.
Die pil heet Max, Mischa en het Tetoffensie en is met ruim 1200 pagina’s het dikste werk van de Noorse schrijver Johan Harstad. Als ik op mijn strandbedje lig ben ik blij dat ik de e-versie in mijn hand heb liggen en niet de papierenbaksteenversie van bijna 1 kilo.
Ik ben gisteravond aangekomen op driekwart van mijn ‘literaire reis’ en merk dat er toch iets knaagt. Hoewel ik stevig onder de indruk ben van de gedetailleerde vertelkunst van de Noor heb ik toch een andere leeservaring dan in de vorige vakanties toen ik nog ‘echte’ boeken las.
Hoe zou dat komen? Als ik een echt boek lees, laat ik me minder snel afleiden: ik kijk na een paar bladzijden niet op Twitter (hebben mensen mijn tweet nog opgemerkt?), Goodbooks (wat vinden anderen eigenlijk van dit boek?), Teletekst (is er nog ergens een bom ontploft?), Whatsapp (hoe gaat het met het thuis- en werkfront), naar een e-mail (Marktplaats heeft een racefiets in framemaat 61 voor me gevonden) of een van de 101 andere mogelijkheden op mijn Androidfoon.
Het gevoel dat je krijgt bij het omslaan van een papieren bladzijde is ook niet te evenaren. Hoe hard UX-designers en programmeurs ook hun best gedaan hebben, bladeren in een e-book blijft een weinig bevredigende leeservaring die niet kan tippen aan het gevoel van het omslaan van een papieren bladzijde.
En dan is er nog de beloning van een beachwashed boek. Dat klinkt misschien gek uit de mond van iemand die zuinig op zijn boeken is. Maar toch geeft het een kick om een boek tijdens het lezen te zien verouderen. Het doet me in de verte denken aan de geleidelijke veroudering van een groen Levi’s jack dat ik in de jaren ’90 bezat of een Nike tennisbroek waar ik maar geen afscheid van kan nemen. Ook die ervaring werd me deze vakantie ontnomen.
Volgend jaar geen e-book meer mee op vakantie? Als het om literatuur gaat kies ik voor papier. Non-fictie (een biografie van een wijze meneer of een interessante sporter) doet het prima vanaf een schermpje. En nu ga ik weer verder in mijn boek.