Onverstaanbaar dankbaar

Een tussenuur was net te weinig, twee tussenuren gaven ons genoeg tijd. Genoeg tijd om op onze fietsen te springen en in 10 minuten naar het trainingsveld van AZ te trappen. We waren allebei net 12 geworden en we zaten allebei op die veel-te-grote-school, gelegen aan de Alkmaarse ringweg.

We hadden een keer afgesproken dat we om-de-beurt een bal zouden ophalen en terugtrappen. Het meeste werk hadden we aan Kees Kist. De blonde doelpuntenmachine trof op het hobbelige trainingsveld lang niet altijd doel en zijn afgezwaaide Tango’s belandden dan in het nabijgelegen slootje. Hoewel Kees zijn dankbaarheid doorgaans onverstaanbaar uitdrukte, konden we uit zijn ontblote gebit afleiden dat hij blij was met onze activiteiten.

De assistent-materiaalman was niet blij met ons. ‘Jongens, wegwezen van het veld’, hoorden wij per training minimaal een keer. De chagrijnige Marlboro-rokende 20’er vond het prima dat wij ‘zijn tango’s’ uit de sloot visten. Maar vanaf het veld binnenkant-voet terugpassen naar de spits uit Steenwijk, dat was zijn werk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *